Η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες βιώνουμε πολύ πιο έντονα τα πρώτα «άντα» από τους άνδρες, μας τρομάζουν περισσότερο. Τόσο ψυχολογικά, όσο και βιολογικά. Νιώθουμε ότι έχουμε αργήσει , ότι θα έπρεπε να έχουμε κανει πράγματα που δεν έχουμε κάνει. Εχουμε μάθει να μας συγκρίνουμε και να μας κρίνουμε άδικα. Ακούω νέες γυναίκες να μιλούν με τέτοιο τρόπο για τον εαυτό τους και καταλαβαίνω ότι αισθάνονται λες και είναι εξήντα-εβδομήντα χρονών. Νιώθουμε ότι είμαστε στο τέλος , ενώ είμαστε μόλις στην αρχή.
Μας αδικούμε.
Συμφωνούμε ότι γίνονται σημαντικές βιολογικές αλλαγές, στο σώμα μας και στο δέρμα μας. Μειώνεται η οστική μάζα, η απώλεια βάρους είναι πιο δύσκολη και η απώλεια του κολλαγόνου είναι καθοριστική. Οι σημαντικές ορμονικές διακυμάνσεις μας επηρεάζουν τόσο σωματικά όσο και ψυχικά και έχει σημασία να τις ακούσουμε. Μαζί με τις σημαντικές ορμονικές αλλαγές, έρχονται και έντονα στερεότυπα που η γυναίκα του σήμερα έχει να απαντήσει. Νιώθει το χρόνο να την κυνηγά τόσο στο ζήτημα της καριέρας και της επαγγελματικής της ταυτότητας όσο και ίσως ακόμα περισσότερο στο ζήτημα της μητρότητας. Αισθάνονται ότι ο χρόνος πλέον είναι εχθρός, ακούν από παντού για βιολογικά ρολόγια και καμπανάκια που θα πρέπει να τ ακούσουν έγκαιρα «πριν να είναι αργά» και πανικοβάλλονται.
Όλο και πιο συχνά έχω αιτήματα από γυναίκες που νιώθουν ότι πρέπει να ανταποκρίνονται στα πολλαπλά αιτήματα που έρχονται απ’ έξω, καθώς αισθάνονται ότι μετά τα τριάντα θα πρέπει να τα έχουν καταφέρει όλα σε όλους τους διαφορετικούς τους ρόλους. Η γυναίκες μόλις στην έναρξη της τρίτης δεκαετίας της ζωής τους αγχώνονται ότι θα πρέπει να είναι καλλιεργημένες πετυχημένες, μητέρες σύζυγοι και εργαζόμενες, ένα «πολυεργαλείο» , ένας ελβετικός σουγιάς που τα κάνει όλα και μάλιστα μέσα σε όλα αυτά, καταφέρνει να διατηρείται και αιώνια νέα και όμορφη.
Πόσο εμείς έχουμε μάθει να μη μας φροντίζουμε και να μας φορτώνουμε με ατελείωτες απαιτήσεις.
Από την άλλη πλευρά η γυναίκα στα τριάντα της αρχίζει και αποκτά ένα άλλο βλέμμα στη ζωή. Μαζί με το πένθος της απώλειας της φεύγει η αθωότητα και έρχεται η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα έχει μέσα ευθύνη άρα και δύναμη. Αρχίζω και πιστεύω σε μένα και όλα όσα μπορώ να καταφέρω . κατανοώ τη σημασία και την αξία του χρόνου άρα και τη σημασία της ποιότητας. Που και τι προσφέρω τον εαυτό μου. Που επιλέγω να αφιερώσω το χρόνο μου, αλλά και πως να φροντίσω το δέρμα μου, το σώμα μου το μυαλό και τη ψυχή μου. Σιγά σιγά μέσα από προσωπική επεξεργασία δεν παρασύρομαι σε εδραιωμένα στερεότυπα και φορεμένες συνταγές, αποενοχοποιώ την επιθυμία μου και επιτρέπω στον εαυτό μου να διαφοροποιηθεί από τα οικογενειακά πρότυπα. Η γυναίκα στα τριάντα αρχίζει σταδιακά να ανακαλύπτει όλο και περισσότερο τον εαυτό της, τι είναι αυτό που της ταιριάζει και τι την κάνει χαρούμενη.
Εξάλλου, δεν υπάρχει τίποτα λάθος σε μια γυναίκα να είναι μητέρα, σύζυγος, επαγγελματίας, όλα μαζί , ένα απ όλα ή τίποτα απ όλα .. αρκεί να το έχει επιλέξει. Η επιλογή είναι η βασική προϋπόθεση της χαράς.
Μας αδικούμε.
Συμφωνούμε ότι γίνονται σημαντικές βιολογικές αλλαγές, στο σώμα μας και στο δέρμα μας. Μειώνεται η οστική μάζα, η απώλεια βάρους είναι πιο δύσκολη και η απώλεια του κολλαγόνου είναι καθοριστική. Οι σημαντικές ορμονικές διακυμάνσεις μας επηρεάζουν τόσο σωματικά όσο και ψυχικά και έχει σημασία να τις ακούσουμε. Μαζί με τις σημαντικές ορμονικές αλλαγές, έρχονται και έντονα στερεότυπα που η γυναίκα του σήμερα έχει να απαντήσει. Νιώθει το χρόνο να την κυνηγά τόσο στο ζήτημα της καριέρας και της επαγγελματικής της ταυτότητας όσο και ίσως ακόμα περισσότερο στο ζήτημα της μητρότητας. Αισθάνονται ότι ο χρόνος πλέον είναι εχθρός, ακούν από παντού για βιολογικά ρολόγια και καμπανάκια που θα πρέπει να τ ακούσουν έγκαιρα «πριν να είναι αργά» και πανικοβάλλονται.
Όλο και πιο συχνά έχω αιτήματα από γυναίκες που νιώθουν ότι πρέπει να ανταποκρίνονται στα πολλαπλά αιτήματα που έρχονται απ’ έξω, καθώς αισθάνονται ότι μετά τα τριάντα θα πρέπει να τα έχουν καταφέρει όλα σε όλους τους διαφορετικούς τους ρόλους. Η γυναίκες μόλις στην έναρξη της τρίτης δεκαετίας της ζωής τους αγχώνονται ότι θα πρέπει να είναι καλλιεργημένες πετυχημένες, μητέρες σύζυγοι και εργαζόμενες, ένα «πολυεργαλείο» , ένας ελβετικός σουγιάς που τα κάνει όλα και μάλιστα μέσα σε όλα αυτά, καταφέρνει να διατηρείται και αιώνια νέα και όμορφη.
Πόσο εμείς έχουμε μάθει να μη μας φροντίζουμε και να μας φορτώνουμε με ατελείωτες απαιτήσεις.
Από την άλλη πλευρά η γυναίκα στα τριάντα της αρχίζει και αποκτά ένα άλλο βλέμμα στη ζωή. Μαζί με το πένθος της απώλειας της φεύγει η αθωότητα και έρχεται η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα έχει μέσα ευθύνη άρα και δύναμη. Αρχίζω και πιστεύω σε μένα και όλα όσα μπορώ να καταφέρω . κατανοώ τη σημασία και την αξία του χρόνου άρα και τη σημασία της ποιότητας. Που και τι προσφέρω τον εαυτό μου. Που επιλέγω να αφιερώσω το χρόνο μου, αλλά και πως να φροντίσω το δέρμα μου, το σώμα μου το μυαλό και τη ψυχή μου. Σιγά σιγά μέσα από προσωπική επεξεργασία δεν παρασύρομαι σε εδραιωμένα στερεότυπα και φορεμένες συνταγές, αποενοχοποιώ την επιθυμία μου και επιτρέπω στον εαυτό μου να διαφοροποιηθεί από τα οικογενειακά πρότυπα. Η γυναίκα στα τριάντα αρχίζει σταδιακά να ανακαλύπτει όλο και περισσότερο τον εαυτό της, τι είναι αυτό που της ταιριάζει και τι την κάνει χαρούμενη.
Εξάλλου, δεν υπάρχει τίποτα λάθος σε μια γυναίκα να είναι μητέρα, σύζυγος, επαγγελματίας, όλα μαζί , ένα απ όλα ή τίποτα απ όλα .. αρκεί να το έχει επιλέξει. Η επιλογή είναι η βασική προϋπόθεση της χαράς.
