Μύθος για το δέρμα: Βοηθάει ο ήλιος την ακμή;

Εξετάζουμε αν ο ήλιος μπορεί ή όχι να βελτιώσει την κατάσταση της επιδερμίδας με τάση ακμής και πώς μπορούμε επίσης να την προστατεύσουμε αποτελεσματικά από τη φθορά της ακτινοβολίας UV.

Εκ πρώτης όψης φαίνεται ότι ο μύθος μπορεί να είναι αληθινός. Οι έρευνες(1) έχουν κάνει συσχετισμούς μεταξύ της ακμής και της έλλειψης βιταμίνης D (την οποία λαμβάνουμε από το ηλιακό φως) και της γενικής βελτίωσης της ποιότητας της επιδερμίδας μετά την έκθεση στον ήλιο(2). Ωστόσο, αν το εξετάσουμε λίγο πιο προσεκτικά, η απάντηση δεν είναι τόσο απλή.

Μετά την έκθεση στον ήλιο, η επιδερμίδα μπορεί μερικές φορές να φαίνεται καλύτερα επειδή προκαλείται παραγωγή μελανίνης (ο φυσικός αμυντικός μηχανισμός του σώματος ενάντια στην ακτινοβολία UV) που δίνει μαύρισμα στην επιδερμίδα. Αυτό το μαύρισμα όχι μόνο δείχνει να μειώνεται η εμφάνιση κηλίδων (είναι λιγότερο ορατές σε πιο σκούρο δέρμα), αλλά κάνει επίσης την επιδερμίδα μας να φαίνεται πιο υγιής. Ωστόσο, η ακμή βρίσκεται ακόμα εκεί.

Επιπλέον, ενώ ο ήλιος μπορεί να ξηράνει την επιδερμίδα και να μειώσει την παραγωγή σμήγματος, το αποτέλεσμα είναι μόνο προσωρινό. Μελέτες αποδεικνύουν(3) ότι το ηλιακό φως μπορεί να προκαλέσει ξηρότητα και αφυδάτωση, η οποία με τη σειρά της ωθεί το δέρμα να παράγει περισσότερο σμήγμα και οδηγεί σε περισσότερα σπυράκια μετά την έκθεση στο ηλιακό φως.

Σύμφωνα με τη δερματολόγο Dr Nina Roos, αυτός ο μύθος υπάρχει γιατί τις πρώτες μέρες μετά την έκθεση στον ήλιο ξηραίνεται η ακμή και τα σπυράκια. Ωστόσο, τα αποτελέσματα είναι βραχυπρόθεσμα. “ Μετά την έκθεση στον ήλιο, η επιδερμίδα (το ανώτερο στρώμα του δέρματος’) γίνεται πιο παχιά και η παραγωγή σμήγματος επιβραδύνεται. Στη συνέχεια όμως το δέρμα παράγει περισσότερο σμήγμα σε συνθήκες ξηρότητας, οδηγώντας σε σπυράκια», εξηγεί.

Από την έκθεση στον ήλιο, όχι μόνο μπορεί να επιδεινωθεί η ακμή, αλλά και το ίδιο το δέρμα μπορεί να εμφανίσει βλάβες από την ακτινοβολία UV. “ Όσοι πάσχουν από ακμή, ιδιαίτερα εκείνοι με ευαίσθητο δέρμα (καθώς είναι πιο επιρρεπές σε ερεθισμούς), έχουν υψηλό κίνδυνο μόνιμων βλαβών, ειδικά ουλών, εάν εκθέσουν υπερβολικά την επιδερμίδα τους στον ήλιο χωρίς τη σωστή αντηλιακή φροντίδα”, εξηγεί η Dr. Roos Προσθέτει ότι οι κόκκινες κηλίδες γίνονται σκούρες/καφέ ακόμη και σε ανοιχτόχρωμες επιδερμίδες, αλλά κυρίως σε σκούρες επιδερμίδες. “ Συμβουλεύει ότι, για επιδερμίδα με τάση ακμής, συνιστάται αντηλιακή προστασία με SPF 50 για την πρόληψη των κηλίδων. Είναι’ καλύτερα να λαμβάνετε επιπλέον προφυλάξεις γιατί η μεταφλεγμονώδης υπερμελάγχρωση (κηλίδες λόγω έκθεσης στον ήλιο) είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί.

Εάν έχετε καεί, συνεχίστε να εφαρμόζετε αντηλιακό όσο η επιδερμίδα είναι ακόμα κόκκινο και κατεστραμμένο.“ Αφού υποχωρήσει η ερυθρότητα, έχετε δύο επιλογές: 1. Προτείνει να χρησιμοποιήσετε την κρέμα σας για αγωγή κατά της ακμής ή 2. Να χρησιμοποιήσετε AHA (άλφα υδροξυοξέα) ή ρετινόλη για να αποτρέψετε τη δημιουργία κηλίδων και την πάχυνση της επιδερμίδας (η οποία συμβαίνει όταν καιγόμαστε από τον ήλιο). Αξίζει’ επίσης να σημειωθεί ότι η βιταμίνη C είναι επίσης βασικό συστατικό για την αντιμετώπιση των κηλίδων.

Και τέλος, μην’ ξεχνάτε ότι ακόμη και τις συννεφιασμένες μέρες, η επιδερμίδα εξακολουθεί να εκτίθεται στην υπεριώδη ακτινοβολία, εξ ου και η σημασία της εφαρμογής αντηλιακής φροντίδας όλο το χρόνο, όχι μόνο στις διακοπές ή τις ηλιόλουστες μέρες. Όσοι πάσχουν από ακμή, δεν χρειάζεται να διαλέξουν μεταξύ μαυρίσματος και ακμής: υπάρχουν συγκεκριμένα αντηλιακά προϊόντα που έχουν σχεδιαστεί για επιδερμίδα με τάση ακμής, τα οποία χρησιμοποιούν μη φαγεσωρογόνα συστατικά, που σημαίνει ότι δε’ φράζουν τους πόρους. Καθαρό και προστατευμένο δέρμα; Ναι, παρακαλώ. 

ΑΝΑΦΟΡΕΣ:
1. Lim, S.K. et al. ‘ Comparison of Vitamin D Levels in Patients with and without Acne: A Case-Control Study Combined with a Randomized Controlled Trial’ in PLOS One journal 11.8 (2015)
2. Berg, M. ‘Epidemiological studies of the influence of sunlight on the skin.’ in Photodermatology 6.2 (1989) pp. 80-4
3. Allen, H.B. et al, ‘Acne Vulgaris aggravated by sunlight’ in Cutis 26.3 (1980) pp. 254-6,